பிணங்களைக் காக்கவோ வருவர் ?

நினைவுகளோடு வாழும்
நிலமற்ற அகதிகள் நாங்கள்.
'நாளைய பொழுது நமக்கானது'
கனவுகள் பொய்த்துக்
காலிடை மிதியும்
பிணங்களை விலக்கி
உடலில் வழியும்
குருதியைத் துடைத்து
ஓடுதல் ஒதுங்குதல்
உயிர் வாழுதல் பற்றிய
ஏக்கமும் துயரும்....

கடற்கோள் கொள்ளையிட்ட
துயரைவிடக் கொடுமையிது
காப்பிடமற்ற விரிந்த வெளியில்
கூப்பிடவும் யாரும்
கேட்காத் தொலைவிருந்து
காத்திடுவர் தூதர்
கடலிடை வந்து மீட்டிடுவர்
என்றான நம்பிக்கையும்
களவு போய்
பிணங்களின் நடுவேயான கூக்குரலும்
குழந்தைகளின் கதறலும்
ஏழ்கடல் நுனிவரையும்
எங்களின் அழுகை....

எறிகணை துரத்தித் துரத்தி
எறிந்திருப்பது கடைசி முனை....
எங்களைப் பற்றி உலகம் பேசுகிறதாம்
எஞ்சிய மிச்சமும்
எறிகணை கொல்ல மிஞ்சிய
பிணங்களைக் காக்கவோ வருவர் ?
கடவுளர் எங்கே எங்களைக் காத்திடக்
கடல்தாண்டி நிற்கிறோமென்றவர்
நிலமைதான் என்ன ?

இனியொரு பொழுதிலும்
துளிர்விடா வண்ணமாய் - எம்
பொன்செளித்த நிலமெங்கும்
புதையுறும் கொல்லிகள்
நூறாண்டு போனாலும் ஆறாமல்
அடிவேரோடு தமிழ்ச்சாதியை
அகற்றிடும் மூச்சுடன்
ஆழப்புதைகின்றன உயிர்க்கொல்லிகள்.

பனி பூத்த வெளிகளில்
பாலைவனப் படர்வுகள்
பூப்பூத்த மரங்களின்
வேரின் தடயங்கள் அழிகின்றன.
இனியெந்த அகழ்வும்
இல்லையெனும்படியாய் யாவும்
இல்லாதொ(த)ழிக்கப்படுகின்றன.

இயற்கையின் பொழிவுகள்
கந்தகக்காற்றில் செத்து மடிகின்றன.
கிரோசிமாவின் மிச்சமாய் நாளை
பச்சையம் செத்து எம் பரம்பரை
வீரியமற்று சாகட்டுமென்றா
ஆரியர் துணையாய் இவ்வுலகு
ஆயுதம் களை
அகிம்சையைத் தரியென்கிறது...?